Będzie to krótka opowieść o dżumie, którą tak, tak) około miesiąca temu wykryto u wiewiórek w stanie Kolorado. W tym miesiącu odnotowano pierwszy od 5 lat przypadek dżumy u człowieka w stanie Kalifornia.
Niechciana znajoma, stara jak świat
Warto przypomnieć, iż to najprawdopodobniej jakąś odmianę dżumy opisywał już Tukidydes w swoim dziele, choć co do tego trwają spory. Co do istnienia tak zwanej dżumy Justyniana sporów już nie ma. Wybuchła ona w szóstym wieku i jak się dziś ocenia umarła wówczas połowa ludności ówczesnej Europy. Najsłynniejszą i taką, która dotknęła najwięcej krajów, była tak zwana czarna śmierć zapoczątkowana najprawdopodobniej w Chinach, później jedwabnym szlakiem dostała się do Wenecji, a potem rozlała po całej Europie, ocenia się, iż zmarło wówczas kilkanaście do kilkudziesięciu milionów ludzi.
Dżuma, drogi zarażenia
Ocenia się, iż przypadek zarażenia się nią Kalifornii był przypadkiem „klasycznym” czyli poprzez ugryzienie pchły. Osoba ta najprawdopodobniej zaraziła się podczas wyprowadzania swojego psa na spacer w pobliżu rzeki Truckee. Co potwierdziły władze hrabstwa Eldorado, które chora zamieszkuje. Oznacza to, iż mamy do czynienia z tak zwaną dymieniczą postacią dżumy. Drugą postacią tej choroby jest tak zwana dżuma płucna. Oprócz drogi przez ugryzienie można także zarazić się, spożywając mięso chorego zwierzęcia. Co stało się ostatnio w Mongolii i w Chinach. Małe ogniska dżumy wybuchają bowiem od czasu do czasu tak w Azji jak i Afryce, a także jak widać na terenie Ameryki Północnej. W ostatnim dziesięcioleciu ubiegłego wieku przypadki dżumy odnotowano w Wietnamie, Zambii, Indiach, a także w Demokratycznej Republice Konga i na Madagaskarze. W stanie Kalifornia dżuma wśród wiewiórek jest chorobą endemiczną, dlatego tamtejsze władze proszą, aby zwracać szczególną uwagę, na zachowania zwierząt, bo zwłaszcza koty mogą być narażone na ugryzienia i same paść ofiarą dżumy. Psy co prawda chorują rzadziej, ale mogą przenosić pchły. Bakterie niezależnie od siebie zidentyfikowali dwaj badacze Shibasaburō Kitasato, oraz francuski bakteriolog Alexandre Yersin. Odkrycie, że to pchły są nośnikiem choroby zawdzięczamy także japońskiemu naukowcowi w 1897 roku odkrył to Masaki Ogata.
Bakteria dżumy została zidentyfikowana przez wyżej wymienionych dwóch naukowców w roku 1894. O tym jak wielki był strach przed zarażeniem się, tą chorobą świadczy przypadek samosądu wykonanego na grabarzach oskarżonych o roznoszenie choroby w Lublinie na początku XVIII wieku.
